از قدیم گفته‌اند که وقت طلاست در زبان‌های دیگر هم از این‌جور مثال‌ها وجود دارد ما اما این سؤال را از شما می‌پرسیم که آیا وقت برای همه ما طلاست؟!! اگر وقت واقعاً برای همه ما طلا بود با آن چه می‌کردیم؟ آیا باز هم هر روز ساعت‌های زیادی از آن را دور می‌ریختیم؟ اگر روزی شخصی ساعت شما را ببرد، حتماً آن را آنان خواهید گرفت؛ ولی هرگز او را با لبخند بدرقه نمی‌کنید و از او هم دعوت نمی‌کنید که باز هم بیاید! حالا اگر فردی یک ساعت از وقت‌شمار تلف کند با او چه می‌کنید؟ آیا با او هم برخورد خشن می‌کنید یا به او لبخند می‌زنید؟ و این در حالی است که ساعت را می‌شود خرید؛ ولی عمرتان را هرگز.
آدم‌ها دودسته‌اند:
درباره برخورد با مسئله وقت افراد در دو گروه قرار می‌گیرند؛ گروه اول کسانی هستند که برایشان زمان اهمیت چندانی ندارد و بسیار دیر می‌گذرد و حتی گاهی کش‌دار می‌شود این گذر آهسته عذابشان می‌دهد. برای این آدم‌ها ارزش وقت فقط در ضرب‌المثل‌ها طلاست نه در زندگی روزمره.
گروه دوم کسانی هستند که اعتقاد دارند با وقت می‌شود طلا به دست آورد، ولی با طلا نمی‌توان وقت خرید. آنها نتیجه می‌گیرند که ارزش وقت بیش از طلاست.
چرا به وقتمان بی‌توجهیم؟
- مجاورت دائم: ماهی تا در آب است، ارزش آب را نمی‌داند؛ وقتی ارزش آب را درک می‌کند که از آب بیرونش کنند. انسان نیز تا وقتی به کمبود وقت دچار نشود ارزش آن را، درک نمی‌کند.
- رایگان بودن: ما آدم‌ها عموماً قدر امکاناتی را که برای آن زحمت نکشیده‌ایم یا پولی برای آن نپرداخته‌ایم، نمی‌دانیم. زمان نیز همین‌طور؛ غافل از این که اگر زمانی را که به‌رایگان به دست آورده‌ایم رایگان هم از دست بدهیم، چه خسارتی را باید تحمل کنیم بهتر است بعدازاین شما به ساعت خود با دید کنتوری نگاه کنید که گذشت عمرتان را نشان می‌دهد.
- نبودن آموزش: از کسی که تا به حال برای استفاده زمان آموزش ندیده است نمی‌توانیم توقع چندانی داشته باشیم که وقتش را هدر ندهد. درست مثل کسی که دانه الماسی را پیدا کرده ولی نمی‌داند که چیست و چقدر قیمت دارد.
مگر این زمان چه ویژگی‌هایی دارد؟
- ثروتی نامرئی است: بیشتر مردم به چیزهایی مثل زمین، خانه، مغازه و ماشین ثروت می‌گویند؛ چون قابل‌لمس کردن و دیدنی است، اما در تجارت، «اعتبار» بهتر از «نقدینگی» (پول) است (فردی را در نظر بگیرید که با یک تماس تلفنی ساده می‌تواند از چند جای متفاوت کلی جنس مختلف بگیرد یا کلی کار راه بیندازد بدون این که اول پولی پرداخت کند. به چنین آدم بانفوذ و باعرضه‌ای می‌گویند فلانی اعتبار دارد.) زمان هم برای ما یعنی عمر ما یعنی اعتبار ما برای حضور در این دنیا، اعتبار و فرصت ما برای کار و تلاش، موفقیت، عبادت و… و بالاخره کسب لذت و خوشبختی از زندگی.
- به‌تساوی تقسیم شده است: زمان، تنها دارایی انسان است که تمام افراد در هر کجای دنیا با هر سن و شغل و درآمد به‌تساوی از آن برخوردارند، یعنی این‌طور نیست که یک ساعت وقت فلان دانشمند دنیا ۸۰ دقیقه باشد و وقت فلان آدم معمولی ۴۵ دقیقه. یک ساعت برای همه افراد دنیا ۶۰ دقیقه است، اما کسانی هستند که از همین زمان مساوی بیشترین استفاده را می‌برند.
برای جلسه امتحان مهم نیست که شما چقدر خوانده‌اید یا چند شب نخوابیده‌اید، بلکه مهم آن است که چقدر یاد گرفته‌اید. در زندگی هم همان‌طور است؛ یعنی موفقیت همیشه با سختی بیشتر به دست نمی‌آید؛ بلکه با بازده بیشتر به دست نمی‌آید حتماً شما هم خوانده‌اید که ساعت کار مفید روزانه در کشورهای پیشرفته اقتصادی بالاست و مثلاً ژاپنی‌ها در هفته بین ۴۹ تا ۶۰ ساعت کار مفید دارند درحالی‌که این عدد برای کشورهای ضعیف اقتصادی بین ۶ تا ۹ ساعت است. نکته مهم: برای برخی‌ها یک روز فقط یک روز است. برای بعضی یک روز ۲۴ ساعت، برای عده‌ای یک روز ۱۴۴۰ دقیقه و برای گروهی خاص یک روز ۸۶۴۰۰ ثانیه است.
منبع کتاب ثروت نامرئی نویسنده امیرحسین مظاهری سیف
خیلی مطلب عالی و جالبی بود
ممنون از توجه شما